i migrant i uchodźca i chrześcijaństwo i ja - w 332 rocznicę Wiktorii Wiedeńskiej

30 sierpnia w Kościele Katolickim celebrowana była “Niedziela Migranta i Uchodźcy”, a z nią cały tydzień poświęcony temu problemowi. Najwięcej szumu zrobił apel papieża Franciszka by katolickie wspólnoty przyjęły emigrantów pod swój dach. W lokalnych parafiach często skończyło się tylko na podaniu informacji w parafialnym biuletynie, w niektórych parafiach poświecono temu problemowi trochę miejsca w niedzielnej homilii, ale były i takie parafie gdzie odbyły się specjalne nabożeństwa, zbiórki na rzecz uchodźców czy spotkania z imigrantami.

W tym roku Kościół Katolicki już po raz 99 obchodził ten dzień, tylko tym razem wszystko odbyło się jakby w tle pokazywanych nam zdjęć z uciekającymi do Niemiec tłumami młodych Syryjczyków i Afgańczyków. Internet zalała fala zdjęć, filmików, cytatów na temat emigrantów i muzułmanów. I niestety jakby zupełnie odpłynęliśmy na tej fali nienawiści do kogoś kogo nawet na oczy nie widzieliśmy, i który nigdy nie zapukał do naszych drzwi prosząc o pomoc. Tym bardziej to przykre, że dotknęło to także katolików i to naprawdę dobrych katolików i dobrych ludzi. Dlaczego miłość bliźniego, nie zależnie kim on jest, która jest fundamentem naszej wiary, tak szybko legła w totalnych gruzach???

Tu przeskakuję na tych “biednych uchodźców”, czyli normalnych ekonomicznych emigrantów, którzy wyczuli dobry moment by wyjechać do wymarzonego raju. Dla większości z nich tym wymarzonym kajem są Niemcy i nie interesują ich inne państwa, o których istnieniu nigdy nie słyszeli, w których nie mają rodzin i przyjaciół. Wsiadając do pociągu, busa czy czasem i kontenera, zapłacili grube pieniądze, na które często mogły być danymi im oszczędnościami całej rodziny, by znaleźć się w raju, do którego im obiecano dotrzeć. Trudno więc dziwić się ich złości i frustracji gdy znaleźli się na nieznanej bocznicy kolejowej Bicske, i pewnie jeszcze wielu innych takich miejscach, pilnowani przez miejscową policję, filmowani przez okolicznych ciekawskich, którzy postanowili zobacyć “tych obcych”.

Jestem już tak stara, że pamiętam zdjęcia właśnie z Węgier, gdzie nie kto inny jak Niemcy z DDR koczowali, by nielegalnie uciec przez Austrię do Niemiec i wygladało to zupełnie podobnie: zdeterminowani ludzie, stosy śmieci i dopadków, narastajaca złość i agresja. Jak wyglądała sytuacja w obozach dla uchodźców naszych “prześladowanych solidarnościowców” w Austrii, Grecji, Włoszech??? Pewnie wam się nie pochwalą jakie wiadomości wtedy puszczały telewizje tych państw i jaką nam tam “świetną opinię” wyrobili. Czy sprzątaliśmy dworzec Victoria w Londynie, po naszych dzieciach, rodzeństwie, kolegach, którzy w pierwsze noce w Anglii, tam często znaleźli dach nad głową? Czy nie zabieramy pracy przeciętnego Brytyjczyka, Irlandczyka, Belga, Niemca, Norwega itd…, nie posyłamy naszych dzieci do ich szkół i nie rościmy sobie pretensji do ich socjalu. Czy nie zrobimy tego w każdym następnym kraju, który wyda nam się rajem dobrobytu?

Pracując już trochę na emigracji i z emigrantami zgadzam się, to nie wyjeżdża z kraju elita intelektualna tylko prości ludzie, którzy na otaczający ich świat reagują czesto prymitywnie. Lękając się tego co obce zamykaja się w swoich gettach, w których często poczucie wyalienowania przeradza się w agresję. Od tego nie są wolni także nasi emigranci. Często tylko to, że ich korzenie czerpały z chrześcijanstwa hamuje ich przed zachowaniami skrajnie ekstremalnymi, w tym terroryzmem czy przemocą seksualną włącznie, ale zdarzają się i naszym rodakom takie tragiczne zachowania.

Płynąca fala muzułmańskich emigrantów nie posiada chrześcijańskich korzeni i to też prawda, że nie mają oni wtedy hamulców, ale jeśli spotkają się tylko z nienawiścią, odrzuceniem, najdelikatniej mówiąc ksenofobią, to są wtedy jak przestraszone dzikie zwierzę, które zamknęliśmy w swoim ogródku, i które szczujemy (!) Szybko zacznie nas ono boleśnie gryźć. Tak niestety, przez lata, zachowały się społeczeństwa zachodnie przeżywające kryzys własnej kultury, a jednoczenie podcinajace swoje korzenie.

Nasza historia zostawiła nam inne doświadczenia. Właśnie w tych czasach, gdy byliśmy największą potęgą, byliśmy też najbardziej wieloetnicznym krajem Europy, a pewnie i świata. Ale byliśmy wtedy także przedmurzemi chrześcijaństwa, ludzmi, którzy za cene życia bronili Kościoła i papieża – dosłownie za cene życia! I może dlatego, nigdy jako naród, nie straciliśmy szacunku w islamskich oczach.

Pamiętajmy, by zwycięsko stanąć w oko z islamem, potrzeba dumnie, z krzyżem na piersiach i Bogiem w sercu, spojrzeć mu w oczy, a nie zamykać szczelnie drzwi, roździerać szaty i z rozpaczy wymachiwać mu przed oczami jakimiś unijnymi papierkami. A tym przybyszom, którzy z nich marzą o niemieckiej ziemi obiecanej, wskazać dokłaną i najszybszą drogę do niemickiej granicy i pobłogosławić na dalsze życie, u naszych zachodnich sąsiadów.

Gdyby jednak zechcieli zostać – przyjąć wędrowca pod nasz polski dom! Udzielić pobyt czasowy (jak będą problemy deportować, jak nie będzie przez 20 lat problemów udzielić pobytu stałego), udzielić identycznych praw i obowiązków jakie przysługują obywatelom innych państw mieszkającym w Polsce, i nie nawracać, ale żyć przyzwocie jak przystało na dobrych uczniów Jezusa Chrystusa. Pamiętajmy Jego słowa zawsze nas obowiązują i kiedyś przyjdzie na każdego z nas ten dzień gdy usłyszy: “byłem przybyszem, a...”. Może czasem warto samemu rozważyć te słowa osobiście i bez emocji, ale w odniesieniu do swojego życia. Polecam cały tekst z Mt 25,31-46.